Onlangs kwam een jongen met zijn begeleider bij me op het spreekuur. Het kind ging niet naar school en was ook met geen mogelijkheid te motiveren. Ik keek naar het kind en moest aan een gesprek denken, dat ik vroeg had met mijn onderwijzer.
Zijn demotivatie veroorzaakte al vroeg in de ochtend veel ruzie. Elke ochtend gedonder bij het ontbijt; daar wordt niemand blij van. Zelfs in het eerste kwartier van mijn begeleidingsuur was er over en weer veel gemopper. We zaten aan tafel en ik liet het gekijf even bestaan. Het jochie deed me aan mezelf denken en direct kwam de herinnering bij me op. Ik ging vroeger ook regelmatig niet naar school. Ik maakte daar 's ochtends geen ruzie over en ik ging ook wel onderweg, maar ik kwam gewoon niet aan of pas een uur voordat we weer naar huis werden gestuurd om te lunchen. In mijn lagere schoolperiode ging je nog thuis lunchen.
Ik herinner me niet dat mijn ouders of de school zich hierom heel druk maakten. Het kan zijn dat ze dat wel deden, maar het heeft blijkbaar geen indruk gemaakt. Totdat ik in klas 5 (nu groep 7) een nieuwe onderwijzer kreeg van buiten het dorp. Hij wilde met alle ouders kennismaken en dus ook met de mijne. Mij maakte het niet veel uit, maar mijn ouders waren niet blij met de uitkomst van het gesprek. De volgende dag moest ik na de les bij de onderwijzer komen. Het gesprek wat ik met hem had, staat me nog heel goed bij. Het begon met: "Stom hè, aardrijkskunde."